"...trene bindik. vapur gibi hayatımda ilk defa trene biniyordum. bekçi amcanın kız kardeşinin evine geldik. üç katlı bir evin en üst katındaydı ev. 'bağır bağırabildiğin kadar, kimse seni duymaz' dedi, kız kardeş...'aptal be bu!' dedi benim için. 'sadece çocuk' dedi bekçi amca. 'ne olur canımı yakmayın' dedim ben de. 'kimi amcalar, ağabeyler senin gibi küçük kızları çok seviyorlar. kimi zaman severken onları, canlarını yakıyorlar. kötülükten değil yani.'
'allah bizi korur.' din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmenimiz böyle söylerdi. allah'ın gönderdiği kitapların böyle yazdığını anlatırdı. tren geçtikçe titreyen o evde allah beni korumadı. bağırdım. kimse duymadı..."
(kirpiklerimin gölgesi, şebnem işigüzel, 2010)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder